P³ochacz niemiecki

Grupa VIII.

Sekcja 2 - p³ochacze.

Standard FCI 104/VIII/2.

Kraj pochodzenia: Niemcy.

Nazwa w jêzyku niemieckim: Der deutsche Wachtelhund.


Wygl±d ogólny.

Sylwetka p³ochacza niemieckiego jest prostok±tna, to znaczy, ¿e pies jest d³u¿szy ani¿eli wynosi jego wysoko¶æ w k³ê­bie. K³±b wyra¼ny, d³ugi. Pies jest podobny z wyj±tkiem wzrostu do niemieckiego wy¿³a d³ugow³osego. Nie posiada jednak tak wysokich odnó¿y co wyd³u¿a sylwetkê. Aby móg³ aportowaæ zaj±ca czy lisa jest po¿±dana silna ko¶æ i masa oraz dobre umiê¶nienie. Odnó¿a nie mog± byæ za wysokie, s³abe, ani te¿ zbyt ciê¿kie ale musz± stwarzaæ wra­¿enie psa szczup³ego, ko¶cistego i dobrze umiê¶nionego. Prawid³owa rama to d³ugi k³±b, krótka partia grzbietu, d³ugi i szeroki zad. Taka budowa daje bowiem gwarancjê wytrzyma³o¶ci w pracy w trudnych warunkach na co dzieñ w ciê¿kim terenie i ¶niegu.

Wysoko¶æ: Psy 49-54 cm, suki 45-51 cm. Dopuszczalna ró¿nica wysoko¶­ci u psów doskona³ych mo¿e wynosiæ + - 2 cm.


G³owa:

Wachtelhund ma suche fafle (nie ¶lini siê). Czê¶æ twarzowa równa czê¶ci mózgowiowej. Czo³o jest p³askie, nie za szerokie, bez widocznej ko¶ci potylicznej. Prze³om nosowy nieznaczny, ³uki jarz­mowe niewidoczne. Po¿±dana jest kufa kwadratowa. W±ska jest du¿± wad±. Wypuk³a górna linia nosa mile widziana.



Nos:

Br±zowego umaszczenia, szeroki, trufla ruchliwa z otwartymi nozdrzami.

Uzêbienie: Mocne, dobrze osadzone, prawid³owo ustawione. Pierwszeñ­stwo ma zgryz no¿ycowy przed cêgowym. Przodozgryz i ty³ozgryz jest du¿± wad±.

Oko:

Po¿±dane jak najbardziej ciemne, o inteligentnym wyrazie, ¶rednio du¿e, kszta³tu migda³u, uko¶ne na boki, nie wypuk³e ani te¿ g³êboko osadzone. Powieki ¶ci¶le przylegaj±ce, przys³aniaj±ce migotkê. Dobrze osadzone oczy rzutuj± na prawid³ow± budowê czaszki jako ca³o¶ci. Maj± du¿e znaczenie podczas bobrowania, pracy w gêstwinie w suchej trawie, m³odnikach drzew iglastych i wy¿szym le¶nym podszy­ciu.


Ucho:
Wysoko i szeroko osadzone, p³askie, nie zwijaj±ce siê, zwi­saj±ce tu¿ za wewnêtrznym k±tkiem oka. Niezbyt d³ugie, miêsiste, kszta³tu p³ata, suche. Przy³o¿one do przodu siêgaj± do trufli nosa. Na skutek gêstego, d³ugiego a czêsto lokowatego ow³osienia wydaj± siê d³u¿sze i szersze.


Szyja:
Mocnej , szlachetnej budowy, nie za krótka, bez podgardla, p³ynnie przechodz±ca do klatki piersiowej i grzbietu. Kark szczególnie silny i umiê¶niony, umo¿liwiaj±cy aportowanie ciê¿kiej zwierzyny.


Klatka piersiowa:
Z przodu niezbyt w±ska o owalnym przekroju, nie przechodz±ca do ty³u. Jest po¿±dany kszta³t beczkowaty z rozbudowanym przedpiersiem. Patrz±c z boku powinna byæ g³êboka, siêgaj±­ca ³okci lub ni¿ej. Ma byæ d³ugiej budowy z ¿ebrami przed³u¿aj±cy­mi jej beczkowat± budowê siêgaj±cymi daleko do ty³u i tworzyæ dob­rze zamkniêt± ca³o¶æ.

Brzuch i s³abizny: Od ¿eber rzekomych miernie podci±gniêty ku ty³owi.

Ogon:
Wysoko osadzony, dobrze ow³osiony, w spokoju noszony prosto ku do³owi. Nie powinien byæ noszony ponad grzbietem. Przed zwierzyn± w ¿ywym ruchu. Jest przycinany o jedn± trzeci± d³ugo¶ci, najwy¿ej o po³owê.


Koñczyny przednie:
Ko¶æ ramieniowa bardzo d³uga ustawiona do ³opatki pod k±tem 90 stopni. £opatka przylegaj±ca do klatki piersiowej nie mo¿e byæ podczas ruchu lu¼na. Odnó¿a s± silne, równe, równoleg­³e, ustawione pionowo do pod³o¿a. Nadgarstek nie mo¿e siê odchylaæ ani na zewn±trz ani do ¶rodka. Staw nadgarstkowy ogl±dany z bo­ku nie jest ustawiony pionowo lecz nieco uko¶nie ku przodowi. Ko¶ci podramienia ani stawy nie mog± byæ limfatycznie poszerzone. Sródrêcze silne i zwarte przechodzi w ³apê o kszta³cie ³y¿kowatym. Ostro¿ne st±panie psa nie jest po¿±dane. Palce s± dobrze wypuk³e i okr±g³e bez bogatego ow³osienia. Poduszki jêdrne, okr±g³e. Tyl­na strona koñczyn pocz±wszy od ³okcia z obfitym piórem.


Koñczyny tylne:
Zad d³ugi, udo szeroko osadzone, bogato ow³osio­ne. Portki siêgaj± nisko. Staw skokowy dobrze k±towany, bardzo sil­ny. Odnó¿a o dobrych k±tach. Strome ustawienie albo ustawienie podsiebne jest du¿± wad±. Tylne koñczyny powinny byæ odstawione daleko do ty³u, nie mog± byæ szablaste, beczkowate, krowiej postawy ale patrz±c z góry - pionowo ustawione.

Szata:
W³os d³ugi, gruby, mocny, czêsto wystêpuj± loki. Nie mo¿e byæ zbyt d³ugi ani delikatny, dobrze przylegaj±cy do cia³a. Kufa - partia twarzowa i pokrywa czaszki z w³osem krótkim ale bardzo gêstym. Przy szyi czêsto obustronny ko³nierz (¿abot), na tyle przednich koñczyn, udach i ogonie obfite pióro. Na uszach loki, gêsty falisty w³os. Wewnêtrzna strona p³atu ucha powinna byæ ow³osiona. Miêdzy palcami w³os obfity lecz nie d³ugi. W okre­sie ¶niegu nale¿y go krótko obci±æ.

Umaszczenie:
U odmiany br±zowej - br±zowa, ciemnobr±zowa, do kasztanowo br±zowej, czêsto z nielicznymi bia³ymi oznakami na piersi i palcach. Rzadko trafia siê podpalanie ¿ó³te lub czerwone. Bardzo rzadko trafiaj± siê szczeniêta srebrzystoszare do myszatych (os³abienie pigmentu), rzadko te¿ g³êboko ciemnobr±zowe. Dereszowate - do którego zalicza siê tak¿e psy dropiate, jasno dropiate oraz br±zowo ³aciate.

Br±zowo dereszowate maj± br±zowo szare t³o (bia³e i br±zowe w³osy pojedyncze gêsto ze sob± zmieszane), br±zowe ³aty lub br±zowy p³aszcz.

Ciemno dropiate - na bia³ym tle gêsto rozsiane ma³e ciemne br±zowe cêtki, br±zowe ³aty lub p³aszcz.

Br±zowo ³aciate - bia³e z br±zowymi ³atami lub br±zowym p³aszczem bez cêtek.

Podpalane - ¿ó³te lub rdzawo czerwone oznaki (szczególnie u dere­szów, lecz tak¿e u br±zowych z domieszk± dereszów), cêtkowane lub jednolite nad oczami, na kufie, na policzkach, piersi, koñczynach i doko³a odbytu - uznawane za równorzêdne. Br±zowe deresze z podpalaniem s± zwane trójbarwnymi.

Czerwone dereszowate, dropiate i ³aciate s± równie¿ ma¶ci prawid³owej.



B³êdy:

Silny prze³om nosowy, wadliwe uzêbienie, zbyt du¿e fafle, psy wysokonogie o lekkiej ko¶ci, krótki zad, lu¼ne miê¶nie na plecach, krzywe odnó¿a i czarne umaszczenie.

Przet³umaczy³ Erwin Dembiniok
¬ród³o:"Psy My¶liwskie"