Włoski wyżeł krótkowłosy

Według wielu kynologów ma to być najstarsza na świecie rasa wyżłów. Takie pośrednie ogniwo pomiędzy gończymi (typu zachodniego) a legawcami. Włoskie gończe (seguggio italiano) i bracco italiano mają mieć wspólnego, niezbyt odległego przodka. Dowodem na to ma być kształt głowy, nisko osadzone, długie i pofałdowane uszy i podwójny łałok na szyi.

Pies bardzo podobny do współczesnego bracco italiano przedstawiony jest na obrazie, żyjącego na przełomie XVI i XVII wieku, Antoniusa Tempesty „Ofiara dziękczynna Noego po potopie”, który obejrzeć można w muzeum w Kassel. W załączonym do standardu rasy, krótkim zarysie historycznymi mówi się, że ich podobizny można znaleźć na freskach pochodzących z XIV wieku.

W początkowym okresie bracco hodowane było w dwóch odmianach. Ciężki „bracco nobile” czyli wyżeł szlachetny, który był większy, cięższy, miał niżej osadzone uszy i bardziej obwisłe wargi, i który niestety był psem dość powolnym. Trzymany był głównie na dworach feudalnych możnowładców. To on rzekomo poprzez Hiszpanię i skrzyżowanie z wyżłami starohiszpańskimi miał dać początek wszystkim obecnym rasom wyżłom. Lekka odmiana nazywana była „bracco comune” albo zdrobniale „brachetto” i znajdowała się najczęściej w rękach ludzi pochodzących z gminu. Jako szybsza i sprawniejsza z czasem zaczęła wypierać odmianę cięższą. Rasą pieczołowicie opiekuje się powstały w latach trzydziestych XX wieku Związek Amatorów Bracco Italiano (SABI), który czuwa zarówno nad ich czystością eksterierową jak i wartościami użytkowymi.

Bracco italiano jest wyżłem okładającym pole głównie niezwykle wydajnym kłusem, sprawiającym wrażenie bardzo lekkiego. Ale potrafi nim pokonać ogromne odległości. Nie wszystkie psy dysponuję wrodzonymi zdolnościami poruszania się kłusem i uczy się je tego tempa marszu przy pomocy specjalnych uprzęży. Obecne, wprowadzone przed dwoma laty, regulaminy pracy wyżłów włoskich zezwalają im pracować również galopem. Ale tylko wtedy gdy takiemu tempu pracy sprzyja ukształtowanie terenu lub charakter upraw. Pracujący bracco nosi bardzo wysoko głowę co sprawia, że jego ruch jest niezwykle elegancki. Ma dość twardą stójkę, do której przechodzi najczęściej po krótszym czy dłuższym ściąganiu. Wystawia na stojąco, z naprężonymi mięśniami i głową skierowaną w stronę źródła zapachu. Uczy się łatwo i chętnie ale bardzo późno dojrzewa dlatego miewa opinię psa będącego długo „dziecinnym”. Bardzo przywiązuje się do właścicieli i próbuje uczestniczyć we wszystkich fazach ich życia rodzinnego. Myślę, że jeszcze nikomu nie udało się go ułożyć do roli psa stróżującego gdyż jest on zbyt przyjacielski. Ma doskonały stosunek do dzieci. Jest psem znanym w całym świecie, ale nigdzie poza swoją ojczyzną nie należy do psów popularnych.

FCI – Standard Nr 202 /07.08.1998/ D


Pochodzenie: Włochy.

Data publikacji obowiązującego oryginału wzorca: 27.11. 1989.
Zastosowanie: wyżeł.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 7 - wyżły
Sekcja 1.1 – Wyżły kontynentalne

Typ „Braque”

Z próbami pracy.

Krótki zarys historyczny: Pies ten ma starożytne włoskie pochodzenie. Był on używany do polowania na ptactwo i na przestrzeni wieków stale, dalej kształtowany i rozwijany; z dawniej stosowanego polowania z sieciami dostosował się on do polowań z bronią palną. Freski z 14 wieku dowodzą bezsprzecznie, istnienie jego przez całe stulecia, rozwoju nie tylko jego morfologii ale również jego myśliwskich walorów jako wyżła.

Wrażenie ogólne: Jest krzepkiej i proporcjonalnej budowy ciała i pełnej siły postaci. Uprzywilejowane są psy z suchymi kończynami, wydatną muskulaturą i wyraźnymi liniami, z dobrze modelowaną głową i z wyraźnym cyzelowaniem pod oczodołami, wszystkimi typowymi cechami szczególnie znamiennymi dla tej rasy.

Ważne proporcje: Długość tułowia odpowiada wysokości w kłębie lub jest nieco większa. Długość głowy odpowiada 4/10 wysokości w kłębie; szerokość głowy, mierzona na wysokości łuków jarzmowych, jest nieco mniejsza od połowy długości głowy. Kufa i mózgowioczaszka są równej długości.

Zachowanie/charakter: wytrzymały i przydatny do wszystkich rodzajów polowania; godny zaufania, posłuszny, szybko i bardzo chętnie uczący się.

Głowa: kanciasta i wąska na poziomie łuków jarzmowych; jej długość odpowiada 4/10 wysokości w kłębie; Całkowita długość głowy podzielona jest na dwie połowy przez linie łączącą wewnętrzne kąty obu oczu. Górne linie kufy i mózgowioczaszki są rozbieżne, co znaczy, że przedłużone górne linie kufy i mózgowioczaszki krzyżują się w idealnych przypadkach dokładnie w środku długości mózgowioczaszki.

Część mózgowiowa:

Czaszka: oglądana z profilu czaszka ma kształt otwartego łuku. Oglądana z góry tworzy wydłużoną elipsę. Mierzona na wysokości łuków jarzmowych szerokość głowy jest większa od połowy długości głowy. Guz czołowy i łuki brwiowe są dobrze widoczne. Bruzda czołowa jest widoczna i kończy się w połowie długości mózgowioczaszki. grzebień ciemieniowy jest krótki i niezbyt wydatny, guz potyliczny jest zaznaczony.

Stop: mało wydatny.


Twarzoczaszka:

Trufla nosowa: obszerna, z dużymi i dobrze otwartymi nozdrzami. Wystaje nieco przed przednią linię warg i tworzy z nią kąt. Zabarwienie: więcej lub mniej różowe do koloru mięsa lub brązowe, w zależności od umaszczenia szaty psa.

Kufa: grzbiet nosa albo lekko wysklepiony (garbonos) lub prosty. Jego długość odpowiada połowie długości głowy a jej wysokość odpowiada 4/5 jej długości. Oglądane z przodu boki kufy biegną od przodu do tyłu lekko rozbieżnie; mimo to pozostaje kufa z przodu bardzo szeroka. Podbródek jest mało widoczny

Wargi: wargi górne są dobrze rozwinięte, cienkie i zwisające, ale nie obwisłe; od przodu przykrywają żuchwę, a oglądane z boku nieco na nią nachodzą. Oglądane od przodu tworzą poniżej trufli nosowej odwrócone „V”; Kącik wargowy musi być wyraźny, ale nie opadający.

Szczęki/zęby: dobrze dopasowane łuki zębowe z pionowo stojącymi w szczękach zębami; zgryz nożycowy, tolerowany jest zgryz cęgowy.

Policzki: suche

Oczy: ustawione półbocznie, o łagodnym i uległym wyrazie. Nie są ani głęboko osadzone ani wypukłe. Powieki są dobrze rozwarte i owalnego kształtu. Przylegają w pełni do gałek ocznych (ani entropium, ani ektropium); tęczówka jest mniej lub więcej w kolorze ciemnej ochry lub brązowa, w zależności od umaszczenia szaty.

Uszy: tak długie, że bez naciągania sięgają przednim brzegiem do trufli nosowej. Ich szerokość odpowiada co najmniej połowie ich długości; unoszone są tylko nieznacznie; osadzone są raczej z tyłu, stosunkowo wąsko i na wysokości linii łuków jarzmowych; ceni się uszy giętkie z wyraźnie do wewnątrz wywiniętymi brzegami przednimi, które w pełni przylegają do policzków; dolne końce uszu mają leciutko zaokrąglone czubki.

Szyja: mocna, w kształcie ściętego stożka, długości co najmniej 2/3 długości głowy, dobrze osadzona w karku. Podgardle z miękkim podwójnym łałokiem.

Tułów:

Linia górna: linia górna tułowia podzielona jest na dwie części: pierwsza przebiega skośnie, prawie prostolinijnie, od kłębu do jedenastego kręgu piersiowego, druga część tworzy lekko wypukły łącznik z zadem.

Kłąb: dobrze wydatny, z dobrze rozdzielnie stojącymi szczytami łopatek.

Lędźwie: część lędźwiowa szeroka, muskularna, krótka i lekko wysklepiona.

Zad: zad długi (około 1/3 wysokości w kłębie), szeroki i dobrze umięśniony; idealne jest nachylenie miednicy przy ustawieniu jej pod kątem 30° do poziomu. Miednica szeroka.

Klatka piersiowa: klatka piersiowa obszerna, głęboka i sięgająca do stawów łokciowych, nie klinowata; żebra zwłaszcza w dolnych partiach dobrze wysklepione i leżące ukośnie.

Linia dolna i brzuch: dolny profil w obrębie klatki piersiowej jest prawie prosty a w obrębie brzusznym lekko się unosi.

Ogon: mocny u nasady, prosty, z lekką tendencją do zwężania się, pokryty krótkim włosem. Gdy pies jest w ruchy, a zwłaszcza gdy szuka, noszony jest prawie lub całkowicie poziomo. Kopiuje się go pozostawiając 15 – 25 cm.


Kończyny:

Kończyny przednie:

Łopatki: silne, dobrze umięśnione, długie i skośne, wolne w ruchu.

Ramiona: skośne i dobrze przylegające do klatki piersiowej.

Łokcie: wzgórek stawu musi leżeć na pionowej linii poprowadzonej z tyłu łopatki od jej czubka do podłoża.

Podramię: silne, pionowe, suche, z dobrze uwydatnionymi ścięgnami.

Śródręcza: proporcjonalne, suche, odpowiedniej długości i lekko skośnie stojące.

Łapy przednie: mocne, owalne, z dobrze wysklepionymi i ciasno do siebie przylegającymi palcami, z mocnymi, dobrze do podłoża zakrzywionymi pazurami. Ich kolor jest biały, mniej lub więcej intensywnie ochrowy lub brązowy, w zależności od umaszczenia szaty; opuszki elastyczne i suche.

Kończyny tylne:

Udo: długie, od góry do dołu nie rozkraczone, muskularne, tylne krawędzie prawie proste.

Podudzia: mocne.

Stawy skokowe: szerokie.

Śródstopia: odpowiednio krótkie i suche.

Łapy tylne: mają one takie same cechy jak przednie i mają wilcze pazury; których brak nie stanowi żadnej wady. Podwójne wilcze pazury są tolerowane.


Ruch: wydłużony i szybki kłus z silnym wyrzutem tylnych kończyn; wysoko noszona głowa, tak że podczas polowania nos znajduje się powyżej linii grzbietu.


Skóra: odporna ale elastyczna; cieńsza na głowie, na podgardlu, w pachach i na dolnej części tułowia. Zabarwienie widocznych błon śluzowych musi być relatywne do umaszczenia skóry, nie mogą one jednak posiadać czarnych plam. Wewnętrzne błony śluzowe jamy gębowej są różowe; u psów biało-brązowo plamistych lub biało-brązowo cętkowanych posiadają one niekiedy brązowe lub jasnokasztanowate plamy


Szata:

Włos: krótki, gęsty i błyszczący, delikatniejszy i krótszy na głowie, na uszach, na przednich powierzchniach kończyn i na łapach.


Umaszczenie:

* białe
* białe z różnej wielkości, więcej lub mniej ciemno pomarańczowymi lub bursztynowymi plamami.
* białe z większymi lub mniejszymi kasztanowatymi plamami.
* biało-bladopomarańczowo cętkowane (melato).
* białe kasztanowato cętkowane (roano-marrone). Przy tej kombinacji umaszczenia ceni się metaliczne refleksy i przedkłada się ciepłe, odcienie brązu przypominające habit kapucyna.

Preferuje się symetryczną maskę,. ale toleruje się również brak maski.


Wielkość i waga:
Wysokość w kłębie:
między: 55 i 67 cm

Preferowana wielość dla psów: 58 - 67 cm

Preferowana wielość dla suk: 55 - 62 cm

Waga: między 25 u 40 kg w zależności od wielkości.


Wady: każde odstępstwo od wymienionych punktów musi być traktowane jako wada, którego wielkość warunkują możliwą do uzyskania ocenę.


Wady dyskwalifikujące:

* agresywność lub nadmierna lękliwość
* zbieżność linii mózgowioczaszki i kufy.
* rozszczepiony nos.
* wyraźny przodozgryz, tyłozgryz.
* rybie oczy.
* umaszczenie czarne, czarne i białe, trójbarwne, płowe, orzechowe, jednobarwne, z podpalaniem.
* albinizm.
* ślady czerni na błonach śluzowych, skórze..
* wzrost o 2 cm większy lub mniejszy od wartości granicznych podanych w standardzie.


N.B. u psów obydwa prawidłowo rozwinięte jądra muszą w całości znajdować się w worku mosznowym