Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Wzorzec FCI nr 119 (21.11.2000 r.)D

Deutscher kurzhaariger Vorstehhund - wyżeł niemiecki krótkowłosy.
Kraj pochodzenia: Niemcy.
Data publikacji oryginału obowiązującego wzorca: 25.10.2000 r.
Przydatność: Wszechstronnie użytkowy pies myśliwski.
Klasyfikacja: Grupa VII FCI – wyzły
Sekcja 1,1 wyżły kontynentalne typu "Braque"
z obowiązującymi konkursami pracy.
Z oryginału w języku niemieckim przetłumaczył Erwin Dembiniok.


Krótki przegląd historyczny: Historia rasy bierze swój początek w czasach, kiedy w krajach śródziemnomorskich polowano na ptactwo przy użyciu sieci oraz podczas polowań z sokołami. Przez Francję, Hiszpanię i Flandrię wyżły dostały się do książęcych dworów niemiec­kich. Ich najistotniejszą cechą polową było wystawianie. Pilna potrzeba posiadania wyżła zaszła z chwilą zastosowania w łowiectwie broni palnej od 1750 roku. Na ptactwo polowano w locie przed psem. Był to istotny krok od wystawiania do wielostronnej pracy psa użytkowego.

Podstawę hodowli i jej rozwój stanowiła wydana w 1897 roku księ­ga rodowa wyżłów niemieckich krótkowłosych (Zuchtbuch D-Kurzhaar), podwaliny której położył książę Albrecht z Solms— Braunfeld. Okreś­lił on znaki morfologiczne rasy oraz proste zasady sprawdzania cech użytkowych psów. Zasady te przechodzą dzisiaj przez sito wielu re­gulaminów hodowlanych i regulaminów prób i konkursów. Wzorzec okreś­la pokrój wszechstronnego psa myśliwskiego, jakim jest wyżeł niemiecki krótkowłosy. Określa pożądane cechy umożliwiające mu wywiązywanie się ze stawianych do późnej starości zadań.

Wygląd ogólny: Szlachetny, harmonijnie zbudowany pies, którego kszta­łty gwarantują siłę, wytrzymałość i szybkość. Postawa wyniosła o wy­raźnych liniach, sucha głowa, dobrze noszony ogon, twarda i błyszcząca szata, przestronne i harmonijne ruchy stanowią główne elementy szlachetności rasy.

Ważne proporcje: długość tułowia nieznacznie dłuższa aniżeli wyso­kość w kłębie.


Usposobienie, charakter: zrównoważony, spolegliwy, łagodny tem­perament, niebojaźliwy ani agresywny.


Głowa: sucha, wyraźna, ani za lekka ani za ciężka, wielkością i długością dopasowana do całości, uwzględniająca cechy płci.


Czaszka: dostatecznie szeroka, lekko sklepiona, z mało widoczną kością potyliczną. Rysa czołowa niezbyt głęboka. Łuki nadoczodołowe wyraźnie ukształtowane. Przełom czołowy umiarkowanie zaznaczony.


Twarzowa część głowy:

Nos: wierzchołek nosa, trufla, nieznacznie wysunięty, nozdrza dostatecznie szerokie, ruchliwe, w zasadzie brązowe. U psów czarnych i czarno dereszowatych zawsze czarne. Jedynie psy o białym umaszczeniu jako za­sadniczym mogą mieć barwę cielistą lub plamy.

Kufa: długa szeroka, głęboka i silna umożliwiająca aportowanie zwie­rzyny. Grzbiet nosa z profilu jest lekko garbaty i przechodzi od szlachetnie ukształtowanego garbonosa do nieznacznego wzniesienia ponad linię prostą. Profil grzbietu nosa jest wyraźniejszy u psów. Dopuszczalny, lecz mniej ceniony jest grzbiet nosa o linii pros­tej. Wklęsły stanowi duży błąd.

Fafle: przylegające, nie przewisłe, dobrze pigmentowane. Od wierzcho­łka nosa opadają prawie pionowo i łagodnym łukiem zachodzą do zazna­czonych wyraźnie kącików warg.

Szczęki i Zęby: Silne szczęki z prawidłowym nożycowym zgryzem. Sie­kacze górnej szczęki nie mogą być ułożone tak, by w całości pokrywa­ły siekacze żuchwy. Powinny być ustawione prawie pionowo. Zdrowe uzę­bienie liczy 42 zęby.

Policzki: silne, dobrze umięśnione.

Oczy: średniej wielkości, nie wybałuszone ani też osadzone zbyt głę­boko. Najlepszy jest pigment ciemno brązowy. Powieki dobrze przyle­gające.

Uszy: umiarkowanie długie, wysoko i szeroko osadzone, gładkie bez skrętów, dobrze przylegające do głowy, na końcach zaokrąglone. Nie mięsiste ani delikatne. Wyciągnięte do przodu powinny sięgać kąci­ków warg.

Szyja: długości harmonizującej z budową ciała, stopniowo rozszerza­jąca się ku barkowi. Sucha, muskularna, lekko wygięta. Skóra ściele przylegająca.


Tułów:
Linia górna: prosta lekko opadająca.
Kłąb: wyraźny.
Grzbiet: mocny, dobrze umięśniony. Wyrostki kolczyste powinny być pokryte mięśniami.
Lędźwie: krótkie szerokie, dobrze umięśnione, równe albo nieznacz­nie wypukłe. Przejście z grzbietu do lędźwi łagodne, całość dobrze związana.

Zad: szeroki, dostatecznie długi, nie może być ścięty, łagodnie opadający do ogona, dobrze umięśniony.

Klatka piersiowa: bardziej głęboka aniżeli szeroka z dobrze zazna­czonym przedpiersiem. Mostek powinien sięgać daleko do tyłu. Mostek i staw łokciowy powinny się znajdować na tej samej wysokości. Dobrze wysklepione żebra nie mogą być płaskie lub beczkowato wygięte. Żeb­ra rzekome dobrze ukierunkowane.

Dolna linia profilu i brzuch: tworzy eleganci łuk z lekkim i suchym podciągnięciem ku tyłowi.


Ogon: Wysoko osadzony, u nasady grubszy dalej ścieniający się, śred­nio długi. Dla praktyki polowania skracany do około połowy długości. W spokoju opuszczony w dół, w ruchu psa noszony poziomo, nie za wyso­ko nad linią grzbietu. Nie może być zakrzywiony. W krajach, które kopiowania zakazują może pozostać w całej długości. Powinien sięgać do stawu skokowego. Opadający podczas bezruchu psa jest nieznacznie szablasto wygięty.


Kończyny przednie:
Ogólnie: widziane z przodu proste i równoległe, z boku dobrze umiejscowione pod korpusem.
Łopatki: skośne, płasko przylegające, skierowane do tyłu, mocne o suchej muskulaturze, o dobrym kątowaniu z ramieniem.
Łokieć: przylegający do ciała, nie jednak wtłoczony czy luźny albo odstawiony, umiejscowiony daleko w tyle. Katowanie między kością ramienną a podramieniem ma być prawidłowe.
Podramię: równe, dostatecznie umięśnione. Mocne ale nie zbyt grube kości.
Staw nadgarstkowy: silny.
Kości śródręcza: są lekko ukątowane, wskutek czego są lekko skośne.
Łapy: od okrągłych do owalnych, z dobrze zwartymi, wypukłymi pal­cami z jędrnymi opuszkami. Są ustawione równolegle zarówno podczas bezruchu jak i w ruchu. Nie mogą być odsiebne ani dosiebne.


Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne: oglądane z tyłu proste i równoległe. Dobrze kąto­wane. Mocne kości.
Udo: długie, szerokie, dobrze umięśnione.
Kolano: mocne o prawidłowym katowaniu kości udowej z kośćmi podudzia.
Podudzie: długie, muskularne, dobrze kątowane w stawie skokowym.
Staw skokowy: silny
Śródstopie: ustawione pionowo silne.
Stopy: okrągłe do owalnych, z dobrze zwartymi, z dobrze wypukłymi palcami, zakończonymi silnymi pazurami, z twardymi opuszkami. Są ustawione równolegle i nie mogą być ani zbieżne ani rozbieżne.

Mechanika ruchu: przestrzenna o posuwistym kroku, śródręcze i śródstopie są względem siebie równoległe.

Skóra: dobrze przylegająca bez tworzenia fałd.


Szata:
Sierść: krótka i gęsta, w dotyku twarda. Na głowie i uszach cieńsza i krótsza. Pod ogonem nie powinna być dłuższa. Powinna okrywać całe ciało psa.


Umaszczenie:
— brązowe bez znaczeń,
— brązowe z nieznacznymi białymi lub nakrapianymi znaczeniami na piersi i odnóżach,
— ciemnodereszowate z brązową głową, brązowymi łatami lub cętkami. Tłem takiego umaszczenia jest zwarta mieszanina włosów brązowych z białymi, albo białymi z brązowymi. Jest ona korzystna jako mniej rzucająca się w oczy podczas pracy w terenie. Na zewnętrznej stro­nie tylnych odnóży sierść bywa podobnie jak na końcu ogona jaśnie­jsza.
— jasno dereszowata z brązową głową, z łatami lub nakrapianiem albo bez łat. Przy takim umaszczeniu dominują włosy białe i psy są jaśniej­sze.
— białe z brązową głową, brązowymi łatami lub cętkami,
— umaszczenie czarne z wszystkimi jak powyżej wariantami jak również umaszczenie brązowego deresza.
— żółte podpalanie jest dopuszczalne .
— gwiazdki i łysinki, jak również nakrapiane wargi są dopuszczalne.


Wzrost: wysokość w kłębie - psy: 62 - 66 cm, suki: 58 - 63 cm.


Wszystkie odchylenia od ustalonych kryteriów uważa się za wady.
Powinno się je uwzględniać dokładnie według stopnia uchybienia.
- błędy w budowie, mało zróżnicowane znaki morfologiczne płci.
- za krótka kufa,
- zbyt obfite albo skąpe fafle,
- brak dwóch zębów /z P1 i M3/, to znaczy z ogólnej ilości czterech zębów P1 i dwóch zębów M3 mogą brakować najwyżej dwa zęby,
- zbyt jasne oko jak również oko żółte - jastrzębie,
- ucho za długie lub krótkie, ciężkie, zbyt wąsko osadzone jak również skręcone,
- luźna skóra szyi,
- lekko karpiowaty grzbiet,
- krótki zad,
- ogon noszony wysoko ponad linię grzbietu,
- łokcie ustawione do wewnątrz lub na zewnątrz, palce łap dosiebnie albo odsiebnie ustawione,
- ścięty stromy zad,
- lekko beczkowate ustawienie tylnych odnóży, nieznaczne krowie ustawienie odnóży, postawa wąska.


Duże błędy:
- ciężka limfatyczna, grubokoścista budowa,
- szpiczasta kufa, wklęsła linia grzbietu,
- wyraźny przełom nosowy,
- cielista lub plamista trufla z wyjątkiem bielaków,
- zgryz cęgowy i częściowo cęgowy. (U psów powyżej czterech lat tak zwane starcze starcie siekaczy nie ma wpływu na ocenę pod warunkiem dostarczenia przez klub zaświadczenia, że na ostatnim przeglądzie hodowlanym siekacze nie wykazywały wad),
- widoczny karpiowaty jak i łęgowaty grzbiet,
- brak głębokości klatki piersiowej, słabe przedpiersie, budowa klatki płaska lub beczkowata,
- mocno do wewnątrz albo na zewnątrz wykręcony staw łokciowy,
- miękki i zdeformowany staw nadgarstkowy,
- strome kości śródręcza,
- mocno zaznaczona postawa odnóży krowia i beczkowata jak w bezruchu tak podczas ruchu
- źle ustawione śródstopie,
- źle ustawione palce,
- płaskie poduszki,
- ciężki chód,
- różnice miary w kłębie większe aniżeli dwa cm.


Wady dyskwalifikujące:
- duże odchylenia od znaków morfologicznych określonej płci,
- brak więcej aniżeli dwóch zębów z czterech zębów P1 a dwóch M3, brak jakiegokolwiek innego zebu lub zębów. Niewidzialne zęby uważa się jako brakujące. Jeśli klub oświadczy, że brakujące zęby stwier­dzono na ostatnim przeglądzie hodowlanym zaświadczenie się uznaje.
- przodozgryz, tyłozgryz, zgryz krzyżowy i wszystkie formy przejś­ciowe,
- zęby nadliczbowe, oprócz zębów ustawionych prawidłowo w szeregu,
- rozszczepienie szczęk i fafli,
- bardzo luźne powieki, entropium, ektropium i podwójne rzęsy,
- bardzo stroma łopatka i deformacja wyrostków kolczystych,
- deformacja klatki piersiowej i n.p. wystający mostek,
- wilcze palce i wilcze pazury,
- psy charakteru słabego.

Psy muszą posiadać widoczne, normalnie rozwinięte jądra umieszczone w mosznie.